به نقل از newsweek، مطابق مطالعه منتشره در مجله Astronomische Nachrichten یک تاثییر باستانی در ایتالیا کشف شده که در حقیقت یک دیسک سنگی دارای حکاکی است و همین دیسک امکان پذیر رازگشای یک راز قدیمی باشد. محققان بر این باورند که این حکاکی‌ها در واقع نقشه آسمان شب است.
در جریان این مطالعه، محققان چندین حکاکی انجام شده روی این دیسک را شناسایی کردند که مطابق حرف های آنها دقیقا با مکان گروه‌هایی از ستاره‌های قابل رویت در آسمان شب مطابقت دارد. بدین ترتیب این سنگ “آئین” اگر قدیمی‌ترین نقشه از آسمان نباشد، بی تردید یکی از قدیمی‌ترین نقشه‌های آسمانی است که تا به امروز کشف شده و در هر حال به تحقیقات بیشتری برای فهمیدن ماهیت این دیسک نیاز است.
این سنگ که تقریبا به اندازه تایر اتومبیل است، در محل قلعه باستانی تپه‌ای در روپین‌پیکولو در شمال شرقی ایتالیا اشکار شده است. این سبک از سکونت‌گاه‌های تاریخی طبق معمول دارای دیوارهای سنگی عظیمی می باشند که به منظور محافظت از قلعه‌ها ساخته خواهد شد. این بنا اکنون با نام کاستلیری مشهور است.
حکاکی‌ها از چه حکایت دارند؟
به حرف های کارشناسان، قلعه کاستیلری در روپین‌پیکولو، در بین سال‌های ۱۸۰۰ تا ۱۶۵۰ قبل از میلاد مسیح تا ۴۰۰ قبل از میلاد مسیح به گفتن یک قلعه مستحکم مورد منفعت گیری قرار می‌گرفته ولی اشکار نیست که این سنگ چه مقدار قدمت دارد و به گمان زیاد به بخشی از این دوره تاریخی برمی‌گردد و حداقل ۲۴۰۰ ساله است.
مطابق حرف های کارشناسان این دیسک سنگی، دارای علائمی است که مشخصا توسط دست انسان تشکیل شده و این چنین علائمی به شکل اتفاقی تشکیل نمی‌شوند. این نشانه‌ها به شکلی نامنظم در سطح دیسک گسترده شده‌اند ولی همه آنها جهت‌گیری مشترکی دارند که حکایت از آن دارد که آنها توسط یک فرد و با منفعت گیری از نوعی قلم درز ابتدایی حکاکی شده‌اند.
در کل، محققان ۲۹ علامت را برروی این سنگ مشاهده کردند که ۲۴ تا از آنها در یک وجه سنگ قرار دارند و ۵ تای دیگر در نظر دیگر سنگ. دلنشین اینجاست که دانشمندان با منفعت‌گیری از یک نرم‌افزار، این علائم را به شکل نقشه‌ای ترسیم کرده و بر پایه نحوه ظاهر شدن ستاره‌ها در آسمان در طول دوره‌ای که قلعه روپین پیکولو مورد منفعت گیری قرار می‌گرفته، به گروه‌های خاصی از ستارگان در صور فلکی عقرب، شکارچی و کاسیوپیا و این چنین خوشه پروین رسیدند.
محققان به این نتیجه رسیدند که با دقت به دقتی که با توزیع ستاره‌های مذکور مطابقت دارد، زیاد دور از انتظار است که این نشانه‌ها به طور اتفاقی برروی این سنگ ترسیم شده باشند.
علامتی که قابل شناسایی نیست
دلنشین اینجاست که یکی از این علائم که در قسمت شمالی صورت فلکی شکارچی برروی این سنگ حکاکی شده، ابهامات گسترده‌ای را به همراه داشته؛ چرا که دانشمندان نتوانستند آن را در آسمان شب جاری شناسایی کنند.
این علامت غیرقابل شناسایی، همانند دیگر علائم است و طبیعتا با هدفی خاصی و به طور به عمد ترسیم شده است. محققان برای توضیح زیاد تر در این رابطه، به این مسئله اشاره کردند که این علامت امکان پذیر نشان‌دهنده ستاره‌ای در صورت فلکی شکارچی باشد که در زمان حکاکی برروی این سنگ، در فضا وجود داشته، اما بعدها تبدیل به یک ابرنواختر شده (انفجارهای فاجعه باری که در زمان مرگ ستاره‌های بزرگ رخ می‌دهد) و یا احتمالا هم علامتی از یک ابرنواختر ناکامی‌خورده باشد.
منظور از ابرنواختر ناکامی خورده این است که یک ستاره به شکلی ناگهانی، همانند مرحله های ابتدایی یک ابرنواختر درخشان می‌بشود؛ اما اوضاع مطابق روال معمول پیش نمی‌رود. فکر می‌بشود که سیاهچاله‌ها، بازمانده‌های ابرنواخترهای ناکامی خورده باشند.
در صورتی که علامت روی این سنگ، یک ابرنواختر ناکامی خورده باشد، سیاهچاله باقی‌مانده از آن اکنون قابل مشاهده نخواهد می بود؛ اما می‌توان با منفعت گیری از مشاهدات نجومی مدرن آن را شناسایی کرد.
نویسندگان این مطالعه نوشتند:« ابرنواخترهای ناکامی خورده واقعا دلنشین می باشند؛ چرا که یکی از تکنیک‌های جستجوی آنها، دقیقا جستجو به جستوجو ستاره‌های گمشده در آسمان جاری با منفعت‌گیری از تصاویر قدیمی است. این امکان، راه را برای تائید تفسیرهای پیشنهادی فراهم می‌کند.»
محققان اکنون به جستوجو انجام مطالعات زیاد تر برای برسی تفسیر پیشنهادی می باشند تا بتوانند معنی و مفهوم علائم روی این سنگ را اشکار کند. نویسندگان این مقاله حرف های‌اند:« ما این تفسیر را به چشم یک نظر در نظر می گیریم و از افرادی که مشغول انجام مطالعات و جستجو درمورد تمدن کاستیلری می باشند، می‌خواهیم تا از تفسیرهای خیالی اجتناب کنند. کشف باقی مانده یک ابرنواختر ناکامی خورده در موقعیت علامت ناشناخته در شمال ستاره ابطالجوزا (آلفای شکارچی) برروی دیسک سنگی، تحقیقات و بازدید ما را ثابت خواهد کرد.»
یکی از قدیمی‌ترین تصاویر از آسمان
گرچه زمان دقیق تشکیل این دیسک سنگی تا این مدت اشکار نیست ولی از آنجا که دست کم ۲۴۰۰ سال قدمت دارد، این سنگ امکان پذیر یکی از قدیمی‌ترین نقشه‌های آسمانی که تا به امروز کشف شده است، باشد.
قدیمی‌ترین زمان احتمالی حکاکی این سنگ به سال ۱۸۰۰ قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد ولی حتی اگر آخرین تاریخ انجام این حکاکی را در نظر بگیریم هم قدمت آن به ۴۰۰ سال قبل از میلاد برمی‌گردد و نمایش آسمان برروی این سنگ در قیاس با یافته‌های شبیه دیگر، زیاد قدیمی است.
قدیمی‌ترین عکس شناخته شده از آسمان، به گمان زیاد دیسک نبرا است. یک شی باستانی برنزی که در آلمان یافت شده و قدمت آن به نزدیک به سال ۱۶۰۰ قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد. این دیسک ویژگی‌هایی دارد که به‌گفتن اجرام نجومی تفسیر شده‌اند. اما برخی از محققان بر این باورند که این دیسک زیاد تر یک نمایش نمادین است تا یک نقشه دقیق نجومی. نقشه‌های دقیق از آسمان اولین بار در قرن اول قبل از میلاد مسیح و حداقل چند قرن بعد از زمان تقریبی تشکیل دیسک روپین پیکولو اراعه شده‌اند.
از نظر دیگر اطلاعات مقداری درمورد جمعیتی که در آن دوره در منطقه روپین پیکولو زندگی می‌کردند وجود دارد؛ ولی محققان اعتقاد دارند که این دیسک امکان پذیر به ردیابی تحول فصل به این افراد پشتیبانی می‌کرده و آنها از آن برای تعیین زمان مناسب برای انجام فعالیت‌های کشاورزی منفعت می‌بردند.
