سرمقاله

رشد اقتصادی متکی به اندوخته گذاری مثبت خالص است. براین مبنا در کشاکش تشکیل یک نرخ استهلاک در اندوخته را دارا هستیم و با مقدار ورودی در اندوخته گذاری رو به رو می باشیم. اگر استهلاک را از فرآیند اندوخته گذاری و متغیر سیال اندوخته گذاری کسر نکنیم، با اندوخته گذاری ناخالص رو به رو خواهیم می بود. شایان ذکر است تا بگوییم که اگر مقدار برآیند این اندوخته گذاری صفر باشد، اندوخته گذاری ناخالص نیز صفر خواهد می بود. افزون براین اگر هیچ اندوخته گذاری ورود اشکار نکند، اندوخته گذاری خالص سرزمین نیز منفی خواهد شد.
نوشته واگذرای و فروش اموال دولتی و بانکها باید با جدیت جستوجو بشود. بانک‌ها باید نسبت به فروش اموال و دارایی خود برای حمایتاز قسمت تشکیل تشویق شوند. یعنی دولت باید مشوق‌هایی برای آن‌ها در نظر بگیرد که خود این نهضت را تشکیل و کامل کنند و از متقاضیان وام برای اندوخته گذاری در قسمت‌های مولد و تاسیس بنگاه‌های تولیدی حمایتمالی کنند.
به طور حتم در این چنین شرایطی اقتصاد رشد می‌کند و فعالیت‌های مولد جای خود را در اقتصاد به درستی اشکار می‌کنند. این مطرح ابتدا باید از بانک‌ها اغاز بشود. بانک‌های دولتی نباید حق نگهداری دارایی‌های غیرمولد داشته باشند. این که بانک آستین بالا بزند و تا مرحله راه اندازی یک کارخانه و بنگاه مولد اقتصادی تلاش کند تا به مرحله منفعت‌برداری رسیده و سپس آن را به خریداران و وام گیرندگان واگذار کند، به معنی بنگاه‌داری نیست. در واقع این چنین کاری از جمله فعالیت‌های مولد بانک است.
اما وقتی که بانک‌ها اندوخته‌های مولد مردم را به ساختمان مسکونی و غیرمولد تبدیل کرده و آن را تا افزایش قیمت دفتری نگهداری کنند، سپس سودهای کاذب دفتری در حساب‌های خود ثبت کرده و همین رقم های را ملاک پرداخت پاداش به مدیران خود قرار دهند، درواقع بنگاه داری کرده‌اند.