در سال ۱۹۳۹ «سیدنی هوارد» فیلمنامه‌نویس «بر باد رفته» در یک تصادف شگفت با تراکتور در مزرعه‌اش جان باخت و یک سال سپس برنده جایزه اسکار شد. او نخستین چهره‌ای می بود که بعد از مرگ، برنده یا نامزد اسکار شد، اتفاقی که در سال‌های بعد از آن برای ستاره‌هایی از جیمز دین و اسپنسر تریسی گرفته تا چادویک بوزمن و والت دیزنی نیز رقم خورد.

مدام در مراسم اسکار حسن نیتی نسبت به تازه درگذشتگان وجود دارد. امسال هم رابی رابرتسون، موسیقی‌دان کانادایی برای کار او در فیلم «قاتلان ماه کامل» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی نامزد دریافت جایزه اسکار است. رابرتسون تابستان قبل در سن ۸۰ سالگی، سه ماه بعد از نخستین نمایش جهانی این فیلم در جشنواره کن درگذشت. او یکی از نزدیکترین دوستان اسکورسیزی و یکی از قابل اعتمادترین همکاران او می بود و اسکورسیزی معتقد می بود موسیقی او از عمیق‌ترین مکان‌ها در قلب این قاره، سنت‌ها، تراژدی‌ها و نشاط‌های آن آمده است و اصلا جای شگفتی نیست که با حمایتاسکورسیزی، این موسیقیدان درگذشته امسال برنده جایزه اسکار بشود.

این نوع کمپین‌ها برای جوایز اسکار بعد از مرگ پیش‌تر نیز زیاد دیده شده است. هیث لجر را در نظر بگیرید و تصویری که به گمان زیاد به ذهن می‌رسد، بازیگر جوان استرالیایی درخشان با چهره رنگ پریده در نقش جوکر در فیلم «شوالیه تاریکی» ساخته کریستوفر نولان (۲۰۰۸) است که به علت مرگ لجر در ژانویه ۲۰۰۸، این فیلم توجهات زیاد بیشتری به خود جلب کرد و وقتی که «شوالیه تاریکی» شش ماه سپس روی پرده رفت، کنجکاوی شدید و بیمارگونه‌ای در رابطه چیزی که یک دفعه یکی از آخرین بازی‌های او می بود تشکیل کرد و این کنجکاوی بعداً به تحکیم کمپین اسکار برای این فیلم انجامید.

نیویورک تایمز در سال ۲۰۰۸ در رابطه بازاریابی کمپانی برادران وارنر در جوایز سینمایی این فیلم نوشت: «برادران وارنر توانسته است در مرز بین مرثیه و دیوانگی قدم بزند. آن‌ها به مردم و آکادمی علوم و هنر‌های تصاویر متحرک یادآوری کردند که یکی از اجرا‌های عالی در سال ۲۰۰۸ و آخرین اجرای حرفه‌ای هیث لجر می بود، اما این کار را بدون این که انگارً مرگ او را کالایی کند، انجام دادند.» مسلماً، در این نمونه، اعضای آکادمی فقط به بازی خیره کننده لجر در نقش جوکر رأی ندادند. آن‌ها در حال ادای احترام به یک حرفه درخشان مختصر زمان بودند. آن‌ها می‌دانستند که همان بازیگری که شهر گاتهام را به وحشت می‌اندازد، چند سال قبل، ظرافت و حساسیت بسیار‌ای را برای نقش خود به گفتن گاوچران در «کوهستان بروکبک» ساخته آنگ لی به ارمغان آورده می بود؛ به این علت هنگامی لجر برنده جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد، هیچ کس شگفتی نکرد.

«جیمز دین» که در سپتامبر ۱۹۵۵ و در سن ۲۴ سالگی در یک تصادف رانندگی جان خود را از دست داد، در دو سال متوالی بعد از مرگش نامزد اسکار شد و هیچ یک از این دو بار، برنده نشد. در بیست و هشتمین دوره جوایز اسکار، که در مارس ۱۹۵۶ برگزار شد، او برای بازی در نقش یک جنایتکار رنج‌دیده در فیلم «شرق عدن» (۱۹۵۵) به کارگردانی الیا کازان، برای بهترین بازیگر مرد نامزد شد. این اولین نامزدی بعد از مرگ یک بازیگر مرد در تاریخ اسکار است. در عوض این جایزه به ارنست بورگناین برای بازی در نقش قصاب دوست داشتنی طبقه کارگر از برانکس در فیلم اقتباسی «مارتی» ساخته دلبرت‌مان (۱۹۵۵) رسید.

بازی بورگناین بد نبوده است، اما هرکسی که بازی راد استایگر را در نسخه تلویزیونی مهم فیلم دیده می بود، مطمئناً قبول می‌کرد که او به مراتب بهتر است. بعد چرا جیمز دین از سوی آکادمی نادیده گرفته شد؟ گمان و گمان این است که رای دهندگان آکادمی نسبت به حالت او به گفتن چهره‌ای که طرفداران تعداد بسیاری در بین نوجوانان دارد زیاد مشکوک بودند و «بورگناین» برای آن‌ها انتخاب یقین‌تری می بود.

سال سپس در بیست و نهمین دوره جوایز اسکار نیز این اتفاق تکرار شد. جیمز دین که در آن زمان ۱۸ ماه از مرگش قبل می بود برای بازی در نقش جت رینک در فیلم «غول» (۱۹۵۶) بار دیگر نامزد شد، اما باز هم ناکامی خورد و این بار رقابت را به یول براینر برای فیلم «پادشاه و من» (۱۹۵۶) اهدا کرد.

۲۰ سال گذشت تا این که اسکار تصمیم گرفت بعد از مرگ به یک بازیگر جایزه بدهد. پیتر فینچ، در نگاه اول قابل قبول‌ترین نامزد جوایز برای فیلم «شبکه» ساخته سیدنی لومت (۱۹۷۶) به نظر نمی‌رسید. او به گمان زیاد نمایشی‌ترین نقش فیلم را ایفا کند، نقش یک مجری خبر که واقعاً ستاره فیلم نبوده است. ویلیام هولدن و فی داناوی هر دو در این فیلم نقش‌های بیشتری را بر مسئولیت داشتند.

اما پیتر فینچ منتخب استودیو «MGM» می بود که او را در هر دو دسته بهترین بازیگر مرد و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در کمپین تبلیغاتی خود معارفه کرد و علیرغم مخالفت فینچ با تبلیغات، او خود را داخل کمپین جوایز کرد و صد‌ها مصاحبه انجام داد. در ژانویه ۱۹۷۷، او به گفتن مهمان در برنامه گفتگو محور جانی کارسون وجود اشکار کرد و در حال آماده شدن برای وجود فرد دیگر در برنامه «صبح بخیر آمریکا» می بود که در لابی هتل ورلی هیلز به علت سکته قلبی درگذشت.

کالبد شکافی نشان داد که او یک بیماری قلبی تشخیص داده نشده دارد. مرگ فینچ درست وقتی اتفاق افتاد که مسابقات اسکار آن سال در حال داغ شدن می بود و در نهایت رای دهندگان اسکار به فینچ جایزه بهترین بازیگر مرد را دادند. با در نظر گرفتن هیاهوی حوالی مرگ او، نادیده گرفتن او زیاد سخت می بود، حتی اگر زیاد‌ها ترجیح می‌دادند جایزه اسکار به رابرت دنیرو برای بازی در نقش تراویس بیکل در فیلم «راننده تاکسی» (۱۹۷۶) برسد.

با این حال، یک مرگ غم‌انگیز همیشه به معنی برنده شدن اجتناب ناپذیر اسکار نیست، هنگامی چادویک بوزمن در اغاز سال ۲۰۲۱ و تنها پنج ماه بعد از مرگش در سن ۴۳ سالگی نامزدی بهترین بازیگر مرد را برای فیلم «بلک باتم ما رینی» دریافت کرد، انتظار می‌رفت که در نهایت جایزه به او اعطا بشود، اما در نهایت هنگامی آنتونی هاپکینز در نهایت جایزه را برای بازی در نقش مردی دچار زوال عقل در فیلم پدر (۲۰۲۰) دریافت کرد، حضار در مراسم اسکار را شوکه کرد. حتی هاپکینز که اسکار خود را غیابی از ولز پذیرفته می بود، متعجب و مقداری خجالت زده به نظر می‌رسید و در سخنرانی ویدیویی خود بعد از کسب جایزه به چادویک بوزمن ادای احترام کرد.

سام زیمبالیست برنده جایزه بهترین فیلم برای تهیه‌کنندگی «بن هور» (۱۹۵۹)، ویکتور یانگ برنده بهترین موسیقی متن برای فیلم «دور دنیا در هشتاد روز» (۱۹۵۶)، جفری آنسوث برای فیلمبرداری فیلم «تس» (۱۹۸۰)، لری راسل، ریموند راش برای موسیقی متن فیلم «روشنی‌های صحنه» (۱۹۷۲)، اریک اوربوم برای کارگردانی هنری فیلم «اسپارتاکوس» (۱۹۶۰)، ویلیام‌ای هورینگ برای کارگردانی هنری فیلم‌های «ژی ژی» و «بن هور» (۱۹۵۹)، کنراد هال برای فیلمبرداری فیلم «جاده‌ای به سوی تباهی» (۲۰۰۲)، بیل فریسن برای بهترین مستند بلند «۲۰ قدم تا ستاره بودن» (۲۰۱۳)، والت دیزنی برای بهترین انیمیشن مختصر «وینی دپو و روز پر سر و صدا» (۱۹۶۸) و هاوارد اشمن برای بهترین ترانه فیلم «دیو و دلبر» (۱۹۹۱) دیگر برندگان جایزه اسکار بعد از مرگ می باشند.

به طور کلی جوایز بعد از مرگ اسکار برخی از تکان‌دهنده‌ترین لحظات را در مراسم اسکار رقم زده و هیچ یک تحسین‌برانگیزتر از سال ۲۰۰۹ نبوده است که پدر، مادر و خواهر هیث لجر برای پذیرفتن جایزه اسکار روی صحنه رفتند و وقار و نجابت آن‌ها کل اتفاقات را تحت تاثییر قرار داد و یک دفعه همه غیبت‌های خودستایانه‌ای که در مراسم اسکار دهان به دهان می‌چرخید رنگ باخت.