قلب  از نظر آناتومیکی به دو نیمه راست و چپ تقسیم می شود و هر نیمه نیز خود شامل دو حفره است؛ حفره فوقانی دهلیز و حفره تحتانی بطن نام دارد. به این علت قلب از چهار حفره راه اندازی شده است:

– دهلیز راست

– دهلیز چپ

– بطن راست

– بطن چپ

یک مدار کم سختی از  قلب  (دهلیز راست و بطن راست) اغاز شده و در مسیر عبور از ریه ها و برگشت به قلب (دهلیز چپ) گردش خون ریوی را شکل می دهد. این در حالی است که عبور خون از دهلیز چپ، دریچه دو لختی، بطن چپ، آئورت، بافت ‌های بدن و برگشت به دهلیز راست، گردش خون سیستمیک را شامل می‌ شود. بیشترین سختی خون در بطن چپ، آئورت و شاخه های شریانی آن است. سختی در مویرگ‌ ها (رگهایی با قطر کم) افت می‌ یابد و در سیاهرگها نیز که خون را به دهلیز راست باز می‌ گردانند، کم شدن بیشتری را توانایی می کند.

ملزوم به ذکر است که همه این فعالیت ها توسط سیستم عصبی نیز کنترل می شود. قلب به شدت تحت تاثییر سیستم عصبی خودمختار است که توسط مغز و نخاع تنظیم می شود. در واقع همه چیز از گره سینوسی گرفته تا انقباض عضله قلب توسط ANS (سیستم عصبی خودمختار) کنترل می شود.

قلب و یک سیستم عصبی منحصر به فرد

با استناد به زنجیره ای از مقالات که از طریق وب سایت  مرکز ملی اطلاعات زیست فناوری آمریکا  قابل دسترسی می باشند، قلب علاوه بر کنترل شدن توسط ANS،  سیستم عصبی  منحصر به فرد خود را نیز در اختیار دارد.

مدتهاست اشکار شده که هرگونه فراز و نشیب در احساسات ما با تغییرات قابل پیش بینی در ضربان قلب، سختی خون، تنفس و هضم همراه است. به این علت، هنگامی که حس برانگیختگی می کنیم، قسمت سمپاتیک سیستم عصبی خودمختار به ما برای ورود به حالت جنگ یا گریز انرژی می بخشد.

در روبه رو در بازه های وقتی اسایش، قسمت پاراسمپاتیک فعالیت خود را اغاز می کند. در این دیدگاه، فکر بر این می بود که سیستم عصبی خودمختار و جواب های فیزیولوژیکی در هماهنگی کامل با جواب مغز به یک محرک اشکار حرکت می کنند.

با این حال، بعد از چندین سال تحقیق و جست و جوی دقیق اشکار شد که قلب به روش هایی با مغز ربط برقرار می کند که به طور قابل توجهی بر نحوه فهمیدن و عکس العمل ما نسبت به جهان تاثییر می گذارند. به گفتن دیگر به نظر می رسد که قلب علتخاص خود را دارد و این علتنیز زیاد تر از مسیر سیستم عصبی خودمختار منحرف می شود.

علاوه بر این بر پایه مقاله ای که از طریق  مجله آمریکن سایکولوژیست  در دسترس علاقه مندان قرار گرفته است، قلب مطلب‌ های معناداری را به مغز ارسال می کند که نه تنها فهمیده می شوند، بلکه از آنها اطاعت نیز خواهد شد!

نوروفیزیولوژیست‌ ها این چنین یک مسیر عصبی و در عین حال مکانیسمی نزدیک را کشف کردند که به جهت آن ورودی از قلب به مغز می‌ تواند فعالیت الکتریکی مغز را مهار یا تسهیل کند. این مطالعه مربوط به سال ۲۰۰۲ است و امکان دسترسی به آن از طریق  شبکه اجتماعی علمی ریسرچ گیت  وجود دارد.

بعد از تحقیقات گسترده، آرمور (۱۹۹۴) مفهوم “مغز قلب” عملکردی را معارفه کرد. گفتنی است که این مطالعه از طریق  انتشارات دانشگاه آکسفورد  به چاپ رسید. کار وی نشان داد که قلب دارای یک سیستم عصبی درونی پیچیده است. این پیچیدگی به اندازه ای است که به تنهایی و به گفتن یک “مغز کوچک” واجد شرایط کارکرد جدا گانه باشد.

مغز قلب شامل شبکه‌ ای پیچیده از انواع مختلفی از نورون‌ ها، انتقال‌ دهنده‌ های عصبی، پروتئین‌ ها و سلول‌ های پشتیبان همانند به سلول‌ های حاضر در مغز است. این مدار پیچیده قلب را قادر می سازد تا جدا گانه از مغز داخل جمجمه عمل کند، یاد بگیرد، برای بسپارد و حتی حس کند. سیستم عصبی قلب حاوی نزدیک به ۴۰۰۰۰ نورون است که نوریت های حسی نامیده می شوند.

اطلاعات از قلب، از جمله احساسات از طریق چندین  آوران  به مغز ارسال می شوند. این مسیرهای عصبی آوران در ناحیه بصل النخاع داخل مغز می شوند و به مراکز بالاتر می رسند، جایی که امکان پذیر بر ادراک، تصمیم گیری و دیگر فرآیندهای شناختی تاثییر بگذارند.

به این علت، اشکار شد که قلب سیستم عصبی ذاتی خود را دارد که جدا گانه از مغز یا سیستم عصبی، اطلاعات را پردازش می کند. در حقیقت این همان مکانیسمی است که به قلب پیوند شده اجازه کارکرد صحیح می دهد. به طور معمول، قلب از طریق رشته های عصبی که از دل عصب واگ و ستون فقرات عبور می کنند، با مغز ربط برقرار می کند.

در پیوند قلب، این اتصالات عصبی برای مدتی طویل برقرار نمی شوند. در این بین، قلب پیوندی تنها از طریق ظرفیت سیستم عصبی ذاتی و دست نخورده خود، در بدن میزبان تازه عمل خواهد کرد.

کشف “مغز کوچک” در قلب پیامدهای مهمی برای فرآیند پیوند قلب داشته است. وقتی که قلب پیوند زده می شود، تنها اندام فیزیکی نیست که منتقل خواهد شد. “مغز کوچک” نیز همراه با فیزیک قلب جا به جا می شود. این نوشته بدین معناست که قلب پیوندی تا این مدت دارای شبکه عصبی مخصوص به خود است که می تواند بر ضربان و ریتم  قلب  تاثییر بگذارد.

در حالی که روش های جراحی پیوند قلب زیاد پیشرفته می باشند، بدن گیرنده امکان پذیر در ابتدا برای ادغام “مغز کوچک” تازه با شبکه عصبی حاضر خود دچار چالش های تعداد بسیاری شود. این چالش ها می توانند تبدیل آریتمی و عوارض دیگر در دوره اولیه بعد از پیوند شوند. از این رو محققان و پزشکان متخصص در حال کار روی استراتژی هایی نوین به منظور بهینه سازی این فرآیند ادغام و این چنین بهبود سریعتر دریافت کنندگان پیوند قلب می باشند.