زوال عقل، اصطلاحی برای شرایطی است که با از دست دادن حافظه و افت کارکرد شناختی اشکار می‌شود و نه تنها سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی را تحت سختی قرار می‌دهد، بلکه به شدت بر کیفیت زندگی بیماران و خانواده‌های آنها تأثیر می‌گذارد.

نتایج تحقیقات قبلی، ربط بین حالت اجتماعی و اقتصادی ازجمله دارایی والدین، سطح تحصیلات، درآمد و حالت شغلی و خطر ابتلا به زوال عقل را نشان داده است. با این حال، نقش تحرک اجتماعی، یا تغییرات در حالت اجتماعی و اقتصادی طی زندگی فرد، در تأثیرگذاری بر این خطر به خوبی مستند نشده است.

زوال عقل، کلمه کلی برای افت کارکرد شناختی به حدی است که در زندگی روزمره اختلال تشکیل کند و شامل طیف وسیعی از شرایط است که با از دست دادن حافظه، اختلال در قضاوت و تحول در حرکت اشکار می‌شود.

بیماری آلزایمر شایع‌ترین نوع زوال عقل است که ۶۰ تا ۸۰ درصد موارد را راه اندازی می‌دهد. علائم زوال عقل زیاد تر با از دست‌دادن حافظه خفیف اغاز می‌شود اما به مرور زمان بدتر می‌شود. این اختلالات شناختی ناشی از صدمه به سلول‌های مغز است که بر توانایی آنها در برقراری ربط با یکدیگر تأثیر می‌گذارد.

در حالی که سن با اهمیت ترین عامل خطر است، زوال عقل بخشی طبیعی از پیری نیست. ژنتیک، سبک زندگی و شرایط سلامتی همانند بیماری قلبی و دیابت نیز در این خطر نقش دارند. تشخیص زودهنگام و مراقبت‌های حمایتی می‌تواند کیفیت زندگی افراد صدمه‌دیده و خانواده‌های آنها را بهبود بخشد.

محققان دانشگاه اوزاکا ژاپن، شواهد مبتنی بر داده‌ها را اراعه کرده‌اند که ارتقا اجتماعی با خطر کمتر زوال عقل مرتبط است. یافته‌های آنها مشخص می کند که گذار رو به پایین در موقعیت اجتماعی با بیشترین از دست دادن طول عمر سالم از سن ۷۵ سالگی به سپس همراه است.

ویژگی‌های جسمانی و رفتارهای سبک زندگی به‌اختصاصی در گذارهای رو به بالا اثرگذار بودند، در حالی که عوامل اجتماعی نقش مهمی در گذارهای رو به پایین داشتند.

این مطالعه تأثیر قابل توجهی را که ارتقا اجتماعی می‌تواند بر افت خطر زوال عقل و ترقی طول عمر سالم‌تر داشته باشد، مشخص می کند. به این ترتیب، بهبود شرایط اجتماعی اقتصادی امکان پذیر راهبرد کلیدی در پیشگیری از زوال عقل و امیدی برای زندگی سالم‌تر و عاری از زوال عقل باشد.

مقاله کامل این تحقیق در مجله JAMA Network Open انتشار شد.