در سال‌های تازه تعداد بسیاری از منتقدان بودجه‌ریزی، به بودجه‌های فرهنگی و مؤسسات دینی و افزایش سالانه آنها اعتراض می‌کنند. در کنار این اعتراض و انتقاد، متأسفانه از تخصیص بودجه‌های کلان به دیگر مؤسسات غیرضروری که قسمت قابل احتیاط‌ای از پول‌ها را می‌بلعند و خاصیتی هم برای سرزمین ندارند، چیزی حرف های نمی‌شود.

هم دولت در تدوین لایحه بودجه کل سرزمین و هم مجلس در تصویب آن باید برای چابک‌سازی حکمرانی تلاش کنند. چابک‌سازی حکمرانی الزام سه عمل اساسی است که عبارت هستند از جلوگیری از افزایش مؤسسات و مراکز غیرضروری، حذف مؤسسات و مراکز غیرضروری و افت بودجه‌های زائد.

اشاره به برخی مصادیق این سه مورد احتمالا بتواند راهنمای عمل برای برگشت بودجه‌ریزی و تدوین و تصویب آن به ریل صحیح و واقعی باشد.

در سال‌های تازه، هر قوه‌ای از قوای سه‌گانه جداگانه برای خود خبرگزاری یا حتی خبرگزاری‌هائی تأسیس کرده‌اند که اخبار اختصاصی آنها را انتشار می‌کنند. طرفه این که این خبرگزاری‌ها موظفند از رئیس قوه با تعریف و تمجید و حتی با عناوین اختصاصی خبردهی کنند و از سفر کردن، نطق کردن، شرکت در همایش‌ها، اظهارنظرها و هر کار فرد دیگر که انجام خواهند داد به طور لحظه‌ای گزارش بدهند بطوری که به نظر می‌رسد فقط سرفه کردن آنهاست که تا این مدت مشمول خبررسانی نشده است.

شگفت‌تر این که تعدادی از وزارتخانه‌ها هم جداگانه برای خود خبرگزاری تأسیس کرده‌اند! و آنها هم موظفند اخبار ریز و درشت وزیر را با قید فوریت و با همه جزئیات انتشار کنند. و باز شگفت‌تر این که برخی از قوای سه‌گانه و وزارتخانه‌ها جداگانه روزنامه، هفته‌نامه، ماهنامه و فصلنامه هم دارند و قسمت پرهزینه‌ای برای تبلیغ کارهای خود به وجود آورده‌اند.

سوال اینست که اگر وجود این چنین خبرگزاری‌ها و نشریاتی الزام دارد، فلسفه وجودی خبرگزاری دولتی جمهوری اسلامی و رسانه ملی چیست؟ اگر با این رسانه‌های عام که از بودجه دولت و بیت‌المال تغذیه می‌کنند مشکل دارید آن مشکل را حل کنید نه این که به جای حل مشکل به تأسیس خبرگزاری‌ها و نشریات اختصاصی متوسل شوید و هزینه‌های هنگفتی را بر بیت‌المال تحمیل کنید.

تأسیس پژوهشگاه‌های متعدد برای هر وزارتخانه و دستگاه حاکمیتی، تشکیل انواع مراکز آموزش عالی و دانشگاه‌ها و دانشکده‌های غیرضروری و افزودن بر مراکز فرهنگی سرزمین با عناوین و اسامی و بهانه‌های گوناگون، ازجمله عمل های هزینه‌زا می باشند که در سال‌های تازه به طور عجیبی مرسوم شده است.

آنچه مایه تأسف شدید است بی‌خاصیت بودن این عمل های پرهزینه برای سرزمین است. این عمل های پرهزینه نه‌تنها حالت فرهنگی و اقتصادی سرزمین را بهبود نبخشیده‌اند بلکه هر روز به افت قیمت پول ملی و بدتر شدن حالت فرهنگی جامعه منجر گردیده‌اند، بگذریم از انتصابات غیرلازم در اطراف مقامات که بودجه‌های بسیاری را می‌بلعند.

اگر قرار است اینهمه فریاد صاحبنظران درمورد زائد بودن اینهمه مؤسسات بی‌خاصیت و افزایش نجومی هزینه‌های آنها و حقوق‌های فوق نجومی صاحبان مناصب حکمرانی به گوش مسئولین نرود، بفرمائید تا منتقدان ساکت شوند و صاحبان قلم از نوشتن خودداری کنند. شرط حکمرانی صحیح یقیناً این نیست، حکمرانان باید به پیشنهاد‌های خیرخواهان دقت کنند تا بتوانند به حکمرانی موفق و سالم دست یابند.