دو تاثییر کلاسیک و همیشگی کریسمس که هر سال بهتر از قبل به نظر می‌رسند: «تنها در خانه» و «تنها در خانه ۲: گمشده در نیویورک».

احتمالا بهتر باشد وجود تکه سوم که بدون وجود کریس کلمبوس، جان هیوز و مکالی کالکین ساخته شد را فراموش کنیم، این چنین سه فیلمی که مستقیماً برای تلویزیون ساخته شدند: «تنها در خانه ۴»، «تنها در خانه۵: سرقت تعطیلات» و «تنها در خانه۶ : خانه دوست‌داشتنی».

فیلم مهم محصول ۱۹۹۰ و دنباله آن در سال ۱۹۹۲ بدون شک آثار کلاسیکی می باشند که داستان پسری نوجوان به نام «کوین مک‌کالیستر» (با بازی مکالی کالکین) را روایت می‌کنند که (دو بار) به‌طور اتفاقی در تعطیلات کریسمس توسط بی‌دقت‌ترین خانواده‌ای که تا به حال روی پرده سینما دیده‌ایم، تنها گذاشته می‌شود. هر دو فیلم هم چنان تماشاگران را شگفت‌زده می‌کنند و با گذشت سال‌ها هم چنان طرفداران تعداد بسیاری دارد اما این علت نمی‌شود که وجه خشونت‌آمیز روانی این فیلم را فراموش کنیم.

شخصیت کوین چیزی جز یک استاد همه‌عیار در تشکیل درد و رنج نیست که تله‌های دست‌ساز خود را بر روی دو جنایتکار غیرخشونت‌آمیز به کار می‌گیرد و از هر لحظه کمپین شکنجه‌اش بی‌رحمانه لذت می‌برد.

حتی کارشناسان سلامت روان از مرکز پزشکی دانشگاه نبراسکا و علاقه‌مندان به سینما فعالیت‌های کریسمسی کوین را با منفعت گیری از چک‌لیست روان‌پریشی بازدید کردند و نتیجه گرفتند که او «کاملاً یک روانی است.»

مارو (با بازی دنیل استرن)، یکی از دو دزد معروف که همراه با هری (با بازی جو پشی) دیگر بازیگران این فیلم می باشند.

استرن اخیراً در فضای مجازی زیاد مورد دقت قرار گرفته است و تعداد بسیاری می‌پرسند: چرا او را در فیلم‌های بیشتری نمی‌بینیم؟

این بازیگر ۶۷ ساله بازیگری را با زندگی در طبیعت عوض کرده است و اکنون در یک مزرعه زندگی می‌کند. او یک دامدار، پرورش‌دهنده نارنگی و این چنین یک مجسمه‌ساز است.

او در وب‌سایت شخصی خود توضیح داده که چرا مسیر شغلی‌اش را تحول داد. او نوشته است: «من در فیلم‌های بسیاری بازی کردم، اما به نقطه‌ای رسیدم که دلم برای دوری از خانواده‌ام تنگ شد. تصمیم گرفتم کمتر سفر کنم، زیاد تر در خانه بمانم و روی خانواده‌ام و دیگر علایق هنری‌ام تمرکز کنم. نتیجه این تصمیم این است که اکنون زندگی خانوادگی بسیار‌ای دارم و این مجموعه آثار را خلق کرده‌ام.»

او حتی به طور منظم در تیک‌تاک پست می‌گذارد، جایی که بیشتر از ۱۳۸ هزار جستوجو‌کننده دارد، و پست‌های تازه او به‌اختصاصی در دوره کریسمس بازخوردهای مثبت بسیاری دریافت کرده است. تعداد بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی می‌گویند که فیلم‌های «تنها در خانه» چه مقدار برای دوران کودکی‌شان مورد قیمت بوده است. یکی از کاربران این‌ طور نوشته است: «نشاط‌ که تماشای فیلم‌های شما در دوران کودکی برایم به ارمغان آورد غیرقابل توصیف است، و اکنون بچه‌هایم همان نشاط را توانایی می‌کنند. متشکرم آقای استرن.»

کاربر فرد دیگر نوشته است: «شما قسمت بزرگی از دوران کودکی من بودید. داشتن این زمان که آثار هنری شما را خارج از دنیای بازیگری ببینم، یک امتیاز بزرگ است. ممنون که این‌همه خنده و خاطره برایمان به جا گذاشتید.»

بعد دیگر شگفتی نکنید. نیمی از دزدهای تنها در خانه اکنون در حال لذت بردن از یک زندگی خوب است و پست‌های آنلاین او به اندازه زندگی‌اش دلگرم‌کننده و دوست‌داشتنی می باشند. دفعه سپس که «تنها در خانه» یا «تنها در خانه ۲: گمشده در نیویورک» را تماشا می‌کنید، لحظه‌ای به عمل های نادرست اما خنده‌دار این شخصیت جنایتکار خیالی که دنیل استرن بخشی از آن می بود فکر کنید و یقین باشید که با وجود این که چندین دفعه ضربه مغزی شد، یک عنکبوت بزرگ داخل دهانش شد و یک میخ بزرگ کف پایش فرو رفت، اما کاملاً حالش خوب است.

و در همین میانه، احتمالا خوب باشد که رفتارهای کودک قهرمان خیالی داستان را نیز بازنگری کنیم. کودکی با مشکلات آشکار ناشی از رهاشدگی که نقشه‌های شرورانه‌ای طراحی کرد که واقعاً باید او را در لیست مجرمان سادیست اف‌بی‌آی قرار می‌داد.