بر پایه داده‌های مرکز آمار ایران، متوسط ساعت کار شاغلان ایرانی در بهار ۱۴۰۴ به ۴۶.۳ ساعت در هفته رسیده که نشان‌دهنده افزایش ۱.۶ درصدی نسبت به سال‌های قبل است. طی دوره وقتی ۱۳۸۴ تا ۱۴۰۴، شاغلان ایرانی به طور میانگین بیشتر از ۴۵ ساعت در هفته کار کرده‌اند.

این عدد در سال‌های ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ به اوج خود با ۴۷ ساعت در هفته رسید، اما در بازه ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۸ به نزدیک به ۴۴ ساعت افت یافت.با شیوع بیماری کرونا در سال‌های ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۱، متوسط ساعت کاری به علت محدودیت‌ها و تعطیلی‌ها به نزدیک به ۴۲ ساعت در هفته افت یافت.

از سال ۱۴۰۲، این رقم مجدداً افزایش یافت و در سال‌های ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ به بیشتر از ۴۵ ساعت در هفته رسید.در بهار ۱۴۰۴، این عدد با رشد ۱.۶ درصدی به ۴۶.۳ ساعت در هفته افزایش یافت. از نظر جنسیتی، متوسط ساعت کاری زنان از ۳۲.۶ ساعت در هفته در سال ۱۳۸۴ به ۳۵.۸ ساعت در سال ۱۴۰۳ رشد کرده، در حالی که برای مردان از بیشتر از ۴۹ ساعت در سال ۱۳۸۴ به ۴۷.۵ ساعت در سال ۱۴۰۳ افت یافته است.

این چنین، بیشتر از ۴۰ درصد شاغلان در بهار ۱۴۰۴ بیشتر از ۴۹ ساعت در هفته یا بیشتر از ۸ ساعت در روز کار کرده‌اند، که این مقدار یکی از نماگرهای کار با لیاقت محسوب می‌شود.بر پایه برآورد سازمان جهانی جمعیت، میانگین ساعت کار هفتگی در ۱۷۰ سرزمین جهان در سال ۲۰۲۴ نزدیک به ۳۸.۷ ساعت است.

ایران با ۴۶.۳ ساعت در هفته، در رتبه دهم پرکارترین کشورهای جهان قرار دارد. در صدر این فهرست، کشورهایی همانند بوتان با ۵۴.۵ ساعت، سودان با ۵۰.۸ ساعت و کنگو با ۴۸.۷ ساعت بیشترین ساعت کاری را ثبت کرده‌اند

در روبه رو، کشورهای گسترش‌یافته اروپایی همانند هلند با ۲۹ ساعت، نروژ با ۲۷.۲ ساعت، اتریش با ۳۲.۴ ساعت و دانمارک با ۲۶.۷ ساعت کمترین ساعت کاری را دارند.آلمان به گفتن یکی از قطب‌های اقتصادی جهان با ۲۹.۶ ساعت در هفته در رتبه ۱۶۲ قرار دارد. کشورهای گسترش‌یافته دیگر همانند سوئد (۳۰ تا ۳۵ ساعت) و هلند (۲۷.۵ ساعت) نیز طبق معمولً بین ۳۰ تا ۳۵ ساعت در هفته کار می‌کنند.

از بین قوت‌های جهانی، چین با ۴۴.۸ ساعت، آمریکا با ۳۸.۲ ساعت و روسیه با ۳۶.۱ ساعت در رتبه‌های ۲۲، ۹۵ و ۱۱۷ قرار دارند.و یا ژاپین با ۳۱ ساعت کار در هفته در رتبهع ۱۵۱ قرار دارد و کشورهای عربی همانند امارات (رتبه ۴)، قطر (رتبه ۸) و عربستان (رتبه ۶۶) نیز جزو پرکارترین‌ها می باشند، در حالی که ترکیه با ۴۳.۸ ساعت در هفته در رتبه ۳۰ قرار دارد.

این داده‌ها مشخص می کند که علی‌رغم ساعت کاری بالای ایران (۴۶.۳ ساعت)، منفعت‌وری اقتصادی به علت ساختار وابسته به نفت، ضعف تکنولوژی، پایین بودن اندوخته‌گذاری مولد، گسترش مشاغل غیررسمی و سختی تورمی پایین است.

از کل ۲۵ میلیون شاغل ایرانی، نزدیک به ۱۰ درصد معادل ۲.۵ میلیون نفر کارکنان دولت می باشند که بخشی از آن‌ها تحت تأثیر استخدام‌های غیرشایسته‌سالارانه و روابطی عمل می‌کنند.با این حال، نمی‌توان کم‌کاری را به کل شاغلان تعمیم داد. برای مشاغل سخت و کارگران غیررسمی در ایران، ساعت کاری بعضی اوقات به بیشتر از ۵۰ ساعت در هفته می‌رسد، در حالی که در کشورهای گسترش‌یافته همانند آلمان، هلند و نروژ، این رقم طبق معمولً بین ۲۶.۷ تا ۳۵ ساعت است.

این تفاوت نشان‌دهنده ناترازی ساختاری در بازار کار ایران است که به علت سختی تورمی و افت مستمر قوت خرید، نیروی کار را به کار طویل‌تر وادار می‌کند، بدون این که بازده اقتصادی و حتی راندمان بیشتری در کار به همراه داشته باشد.