آدنوکارسینوم مجرای پانکراس (PDAC) رایج‌ترین نوع سرطان پانکراس است و نرخ کلی بقای آن نزدیک به ۱۳ درصد، این این چنین یکی از مرگبارترین سرطان‌ها است. یکی از دلایل این نوشته این است که این سرطان ذاتا در برابر تقریبا همه شکل‌های درمان، شامل شیمی‌درمانی، پرتودرمانی و ایمنی‌درمانی، مقاوم است.

به نقل از نیواطلس، با این حال، یک مطالعه‌ تازه به سرپرستی پژوهشگرانی از دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا (IU) راهی را برای تضعیف دفاع‌های ذاتی این سرطان شناسایی کرده است که یک راهبرد درمانی موثرتر را برای آن و به طور بالقوه برای دیگر سرطان‌های تهاجمی نظر می‌دهد.

ملیسا فیشل نویسنده همکار مطالعه و زیست‌شناس می‌گوید: این پژوهش یک صدمه‌پذیری کاملا تازه در سرطان پانکراس را به ما مشخص می کند و دری را به سوی گسترش درمان‌های ترکیبی که می‌توانند بهتر از هر آنچه اکنون حاضر است عمل کنند، نه فقط برای سرطان پانکراس بلکه بالقوه برای دیگر سرطان‌های تهاجمی، می‌گشاید.

پژوهشگران بر روی دو پروتئینی تمرکز کردند که از قبل می‌دانستند در آدنوکارسینوم مجرای پانکراس دخیل می باشند. این دو، عامل افکتور ردوکس-۱ (Ref-1) و پرواکسیدوکسین-۱ (PRDX1) نام دارند و هر دو در تومورهای پانکراس نسبت به بافت طبیعی به شکل غیرمعمولی زیاد می باشند و با همکاری هم مقاومت سلول‌های سرطانی پانکراس به درمان را تشکیل می‌کنند. با مطالعه همزمان Ref-1 و PRDX1، پژوهشگران خواستند ببینند آیا می‌توانند از این همکاری منفعت بگیرند و آن را به یک نقطه ضعف درمانی تبدیل کنند.

می‌توان Ref-1 را همانند یک اپراتور برای ژن‌های سرطانی فکر کرد. تعداد بسیاری از فاکتورهای رونویسی که جهت سرطان خواهد شد از جمله پروتئین‌هایی که به توالی‌های خاص دی‌ان‌ای متصل خواهد شد تا فعالیت ژن‌ها را کنترل کنند نیاز دارند در حالت شیمیایی مناسب باشند تا کار کنند … Ref-1 آن‌ها را روشن نگه می‌دارد تا فعالیت ژن‌هایی که به رشد سلول‌های سرطانی، مقاومت در برابر استرس و اجتناب از مرگ پشتیبانی می‌کنند، افزایش یابد.

PRDX1 اساسا بادیگارد Ref-1 است. کار مهم آن پاکسازی مولکول‌های زیان اور به نام گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) است که در سلول‌ها تجمع می‌یابند. با کنترل اعتدال سلول، PRDX1  مطمعن حاصل می‌کند که Ref-1 بتواند به ماموریت فعال‌سازی ژن‌های سرطانی ادامه دهد. این «سرویس محافظتی» سلول‌های سرطانی را نیرومندتر می‌کند، چون Ref-1 و همکارانش می‌توانند حتی تحت استرس، تومور را زنده نگه دارند.

پژوهشگران از ویرایش ژن CRISPR/Cas9 و آران‌ای کوچک مداخله‌گر (siRNA) برای افت یا «از کار انداختن» گفتن PRDX1 در سلول‌های سرطانی لوزالمعده منفعت گیری کردند. سپس سلول‌ها با دارویی به نام APX2014 که فعالیت ردوکس Ref-1 را مسدود می‌کند، درمان شدند.

هنگامی Ref-1 مهار شد، پژوهشگران دریافتند که PRDX1 برای بقای سرطان حیاتی است. حذف PRDX1 علتشد سلول‌های سرطانی لوزالمعده نسبت به داروی مسدودکننده Ref-1، APX2014 زیاد حساس‌تر شوند. حذف PRDX1 به همراه درمان با APX2014 این چنین علتمرگ سلولی قوی شد.

ویرایش ژنتیکی برای حذف پروتئین‌های مهم تبدیل کوچکتر شدن تومورها و افزایش بقا در موش‌های آزمایشی شد. موش‌هایی که تومورهای بدون PRDX1 داشتند و با APX2014 تحت درمان قرار گرفتند، تومورهای کوچکتر و سبک‌تر و سطوح Ref-1 پایین‌تر و بقای بهتری داشتند. در بافت‌های انسانی، مثالهای تومور بیماران نشان داد که سطوح هر دو Ref-1 و PRDX1 نسبت به بافت‌های طبیعی بالاتر است و این اهمیت بالینی آن‌ها را تایید می‌کند.

این مطالعه محدودیت‌هایی دارد. اکثر داده‌ها از سلول‌های کشت داده شده و مدل‌های موش‌های آزمایشی است، در حالی که آزمایش‌های انسانی نیز مورد نیاز است. داروی APX2014 مستقیما به تومورها در موش‌ها تزریق شد، در حالی که منفعت گیری بالینی طبق معمول به طور خوراکی یا وریدی خواهد می بود که امکان پذیر تاثییر متغیری داشته باشد.