توجیه‌شان این است که صدا وسیما باید با ده‌ها شبکۀ رادیو تلویزیونی ماهواره‌ای و اینترنتی مقابله کند و در خط مقدم جنگ رسانه‌ای قرار دارد. انگار علت بحران ریزش مخاطب در صدا و سیما بودجه است و انگار نه انگار که چندی قبل با این همه درآمد آگهی به گفتن دومین بنگاه بزرگ زیان‌ده دولتی معارفه شد.با این توصیف لابد چون زیاد خوب زیان داده و دخل و خرج آن با هم نمی‌خواند هم دولت پاداش داده هم مجلس انقلابی. اولی ۱۰ تا اضافه کرده و دومی ۶ تا هم به آن و به ۲۴ هزار میلیارد تومان رسانده. صدای رییس سازمان برنامه و بودجه دولت ابراهیم رییسی هم درآمده که چرا ۵۸ درصد (‌به لایحه دولت) اضافه کرده‌اند؟

یقیناً ۵۸ درصد بر پایه رقم لایحۀ بودجه و گرنه در واقع ۳ برابر است. به گفتن دیگر صاحبان اصناف و حِرَف گوناگون کار می‌کنند و به دولت مالیات می‌پردازند تا دولت به صداوسیما بودجه بدهد. سازمانی که نه نظر اکثریت مردم ایران که دیدگاه اقلیت را منعکس می‌کند.

عبدالناصر همتی رییس کل بانک مرکزی در دولت حسن روحانی (که صلاحیت ریاست جمهوری را داشت اما صلاحیت نشستن بر کرسی مجلس خبرگان رهبری را ندارد) سوال درستی نقل کرده : هنگامی فیلم‌های سینمایی که وزیر ارشاد آقای رییسی به آنها افتخار می‌کند برای دیده شدن در سرزمین ناچار به پخش آگهی در شبکه‌های فارسی‌زبان خارج از سرزمین می باشند این حد افزایش بودجه برای چیست؟ وزیر ارتباطات همان دولت هم به قیاس شبکه نمایش خانگی با صدا و سیما پرداخته که یقیناً کار خوبی نکرده چون انگیزه شان برای تصاحب و تملک فزونی می‌گیرد.

از منظر عدل هم افزایش بودجه دیگر دستگاه ها ۱۲ درصد است ولی بر پایه رقم افزایش یافته در لایحه دولت در صدا وسیما به ۵۸ درصد می‌رسد! اگر این افزایش به جیب هنرمندان و تشکیل کنندگان آثار خلاقه می‌رفت اشکالی نداشت اما انگار مجلس و صدا وسیما حس می کنند به هم نیاز دارند و هوای هم را دارند.

صدا وسیما برای مجلس تبلیغ می‌کند و آنها هم حاتم بخشی می‌کنند و بودجه تخصیص خواهند داد و در عن حال هر سه ( دولت و مجلس و صدا و سیما) مدام مردم را به صرفه جویی دعوت می‌کنند. اینها همه در حالی است که اتفاقا مشکل صدا وسیما در بودجه نیست. در نوع نگاهی است که بر آن حاکم شده است.

جدای اینها این که دولت و مجلس مسابقه گذاشته‌اند دلنشین است. رییس سازمان برنامه هم در حالی انتقاد کرده که در لایحۀ خود دولت هم از ۸ همت به ۱۸ همت (هزارمیلیاردتومان) رسیده و کمیسیون تلفیق ۶ ه.م.ت به آن افزوده و به ۲۴ ه.م.ت رسانده است!

فراموش نکنیم در قانون اساسی هم تعبیر رادیو و تلویزیون آمده و هم صدا و سیما و می‌توان دولتی بودن را منحصر به صدا و سیما دانست و مجوز شبکه های خصوصی را صادر کرد ( همان گونه که دولت و دستگاه های گوناگون حکومتی روزنامه و سایت دارند و غیر دولتی ها و غیر حکومتی ها هم می توانند مجوز آن دریافت کنند).

جدای این اصل ۴۴ قانون اساسی با تفسیر زیاد موسّع مجمع تشخیص مصلحت نظام دیگر همانند قبل نماد دولتی بودن نیست و از آن تفسیر خصوصی سازی صورت گرفته منتها رادیو و تلویزیون یا صدا و سیما را جدا کرده اند.

به جای افزایش بودجه می توانستند این رسانه زیاد فربه را کوچک و چابک کنند. کجای دنیا این همه کانال رادیویی و تلویزیونی با بودجه عمومی فعالیت دارند؟ نهایتا یکی دو شبکه رسمی کافی است چه در رادیو و چه در تلویزیون و باقی را می‌توان با شراکت قسمت خصوصی اداره و حتی درآمدزا کرد.

به هر رو این که مجلس انقلابی کم نکند و ۶ هزار میلیارد تومان روی بودجه پیشنهادی دولت می‌گذارد مشخص می کند چه مقدار دست‌ودل‌بازند!

خدا بیامرزد دکتر عباس شیبانی را که دغدغه موکت شدن مجلس را داشت و برخی نمایندگان انقلابی با پذیرایی با میوه ناموافق بودند تا بیت المال هدر نرود. جماعت جاری اما زیاد دست‌ودل‌بازند و به بودجه پیشنهادی دولت اضافه می‌کنند یقیناً در همان کمیسیون تلفیق که این افزایش را تصویب می‌کنند زیاد مراعات می‌کنند و موز روی میز نمی‌گذارند و به بیسکوییت بسنده می‌کنند.

در مناظره دوشنبه شب در شبکه اول سیما فهمید شدم فکر نواصول‌گرایان این است که به صرف تلویزیون می‌توان مردم را پای صندوق‌های رای آورد و یادآور شدم تلویزیون که جای خود دارد قبل از این که رادیو داخل ایران بشود و در حالی که روزنامه‌ها یگانه وسیله ارتباطی بودند و آن را هم اکثریت بی‌سواد جامعه نمی‌ توانست بخواند مردم به دکتر مصدق و سید حسن مدرس و ملک الشعرای بهار و تقی زاده مطمعن کردند و به مجلس فرستادند و درمورد این آخری یادداشت جدایی داریم که مشخص می کند همه زندگی او تنها همان یک جمله مشهور نیست.

باری، در جامعه پول‌زده نمایندگان هم خیال می‌کنند هر چه زیاد تر بودجه بدهند اهداف‌شان زیاد تر محقق می بشود. منتها چند نفر از مردم برتری امروز را افزایش بودجه صدا و سیما می‌داند؟

همین فردا آقای بای را بفرستید میدان ولی عصر و از هر که عبور کرد سوال کنید آیا راضی هستید ۱۶ هزار میلیارد تومان به بودجه صدا و سیما اضافه بشود یا برتری شما مقوله‌ای دیگر است؟

بی‌شک بالای ۹۰ درصد برتری فرد دیگر را نقل خواهند کرد. آن ۱۰ درصد هم به گمان زیاد از منظر ایدیولوژیک است یا چون سهمی و نصیبی می‌برند موافق‌اند و گرنه کی حاضر می بشود ۱۶ هزار میلیارد تومان دیگر پای این جعبه با برنامه‌های ملال آور و کسالت‌بار و خبرر سانی جهت‌دار بریزند و برنامه های پربینندۀ غیر سریالی هم چندان پرهزینه نیستند و اگر تماشاگر داشته باشد از آگهی هم در می‌آورد و اصلا صدا و سیما باید خرج دولت را بدهد نه دولت خرج آن را! راستی چرا مجلسی که به این سازمان بودجه می‌دهد قانونی برای اداره آن نمی‌نویسد؟